మారుతి చిత్రాల్లో మొదటి నుంచి ఫన్ కు ఎక్కువ ప్రయారిటీ ఇస్తూ వస్తున్నారు. అలాగే ఆయన టెక్నికల్ వాల్యూస్ కు కూడా అధిక ప్రాధాన్యత ఇస్తారు. అదే ఈ చిత్రంలోనూ కనపడింది. కెమెరా వర్క్ సినిమాని ఓ మెట్టు పైకి తీసుకు వెళ్లింది. అలాగే మారుతి రాసిన డైలాగులకు ధియోటర్ లో మంచి రెస్పాన్స్ వచ్చింది. అయితే ఫన్ కు ఇచ్చిన ప్రయారిటీ ఆయన కథనం రాసుకోవటం లో ఇవ్వలేదు. హీరో నాని కు చిన్నప్పటి నుంచి తనకు మతిమరుపు అనే సమస్య ఉందని తెలిసినప్పుడు అందుకు ఎక్కడా ప్రత్యేకమైన జాగ్రత్తలు తీసుకున్నట్లు కనపడడు. అలాగే అప్పటికప్పుడు తన మతిమరుపుని కప్పి పుచ్చుకునే చేష్టలు చేస్తూంటాడు, దొరికిపోయినప్పుడు తల వంచుకుంటాడు కానీ దాన్ని అధిగమించటానికి ఏ ప్రయత్నం చేయడు.
కేవలం తన కథకు కావాల్సినట్లుగానే కామెడీ వచ్చేటట్లుగానే మారుతి వీటిని ఎస్కేప్ చేసారు. ఎంత సినిమాటెక్ లిబర్టీ అనుకుందామనుకున్నా ఇది ఇబ్బందిగానే అనిపిస్తుంది. అంతేకాదు సీన్లు చాలా వరకూ రిపీట్ అవటం మొదలయ్యాయి. హీరోకు మతిమరుపు- దాని వల్ల వచ్చే ఇబ్బందులు అన్నట్లు అదే పాయింట్ మీద సీన్స్ రాసారు కానీ ఆ వచ్చిన సమస్యను ఎలా అధిగమించే ప్రయత్నం చేసాడు అన్నది చూసుకోలేదు. దాంతో మరో స్దాయికి వెళ్ళాల్సిన కాన్సెప్టు, సినిమా తగ్గిపోయినట్లు అనిపిస్తుంది.
కేవలం తన కథకు కావాల్సినట్లుగానే కామెడీ వచ్చేటట్లుగానే మారుతి వీటిని ఎస్కేప్ చేసారు. ఎంత సినిమాటెక్ లిబర్టీ అనుకుందామనుకున్నా ఇది ఇబ్బందిగానే అనిపిస్తుంది. అంతేకాదు సీన్లు చాలా వరకూ రిపీట్ అవటం మొదలయ్యాయి. హీరోకు మతిమరుపు- దాని వల్ల వచ్చే ఇబ్బందులు అన్నట్లు అదే పాయింట్ మీద సీన్స్ రాసారు కానీ ఆ వచ్చిన సమస్యను ఎలా అధిగమించే ప్రయత్నం చేసాడు అన్నది చూసుకోలేదు. దాంతో మరో స్దాయికి వెళ్ళాల్సిన కాన్సెప్టు, సినిమా తగ్గిపోయినట్లు అనిపిస్తుంది.